Tweeduizendtwintig.

Het begon zo mooi.

Luchten verlicht van knallend vuurwerk

champagne en zoenen

het was zo normaal

tot het bijna lente werd.

O, wakkere dromen

waar niet gebeurtenissen

plots bleven kleven in rusteloze geesten.

Aankondigingen op beeldschermen

drongen mensenhuiden binnen

alsóók genadeloze microscopische diertjes.

Ogen spiedend op lege straten

niet meer gewend om naar luchten en bomen te kijken.

Geen ogenblikken van omhelzingen.

Geen opa, geen oma.

Geen kind ging nog naar school.

Geen werker die niet thuis werkte.

Hoog zomer, hooguit hoog zomer

met geen vliegtuig als huid

op weg naar vakantiegevoel.

Tijd viel weg als nooit gedanste zoetheid.

In de kleurenpracht van herfst

werd de stilte nogmaals onderbroken.

Onaangekondigd trommelgeroffel van potten en pannen

een bittere zoetheid klonk woonkamers binnen

een sprekende Minister president

versterkt met schrille noot noodfluit.

Rutte gréép het aan

vroeg wederom om volhoud daden.

Beland in de laatste dagen van een ongekend jaar

is er knallend vuurwerk; wat nog komt.

Het is niet meer dan uitleven.

Jeugdigheid en onvolwassenheid

is strakheid en roep om vrijheid.

Een rechte straat met zelfverloocheningsmoraal.

Wijzen kunnen voorbij rimpelingen kijken

waar heuvels en dalen bochten dragen

is plaats voor allen

onzichtbaar in het zicht.

Een spuit als drager van munitie

een nog onbekende bewapening.

Innerlijk vuur brandt langer dan luttele minuten vuurwerk.

Een wegstervende knal van champagne kurk.

Wat is nu één jaar?

Tweeduizendeenentwintig tegemoet.

©Sjaak Smetsers